Welke stemmen tellen het zwaarst? #Karlsruhe

Nu we de laatste dagen van de Assemblee in gaan, is het ook tijd voor de meer formele onderdelen. Zo stond gisteren de verkiezing van de Centraal Comité op het programma. Dat comité bestaat uit 150 leden en is het belangrijkste bestuursorgaan van de Wereldraad. Het is een uitdaging om te zorgen dat deze 150 mensen een uitgebalanceerde vertegenwoordiging vormen van de verscheidenheid in de Raad.

Niet verwonderlijk dus dat in de discussie ook kritische stemmen klonken. Van de jongeren (dat ben je hier tot je 30^e) bijvoorbeeld. Zij vormen maar 13% van het geheel. Als we voor ogen houden dat zij de toekomst zijn, zou deze groep niet met veel meer leden vertegenwoordigd moeten zijn?!

Een ander kritiekpunt was dat er maar 23% leken in het Centraal Comité zitten. Het streven van de Wereldraad is dat tenminste 30% leken als vertegenwoordigers te hebben. De afgelopen jaren werd dat percentage ruimschoots gehaald. Een teruggang dus. Het riep bij mij de vraag op: zijn we een kerk van professionals geworden in plaats van een kerk van gelovigen?

Gemarginaliseerde groepen

In mijn kleine oecumenische gespreksgroep kwam dat thema ook aan de orde. Zoals ik schreef gaat mijn groep over de positie van gemarginaliseerde groepen en mensen. In dat kader kwam dr James Lawson aan het woord.

James Lawson zit in een rolstoel en hem was gevraagd vanuit zijn context iets te zeggen over wat het betekent om gemarginaliseerd te zijn. Het was opvallend dat hij zichzelf vooral ziet als iemand in een bevoorrechte positie: als witte man in een westers land met diploma’s van zowel Oxford als Cambridge. Vervolgens vertelde hij over een groepsgesprek met mensen met leerachterstanden. En hij stelde dat we hen veel serieuzer moeten nemen, ook als echte theologische stem in de kerk.

Wie mag eigenlijk theologiseren? Is dat voorbehouden aan gestudeerde mensen? Of missen we belangrijke geluiden wanneer we het theologisch gesprek tot die groep beperken.

Ordinary Theology

In dit kader muntte Jeff Astley de term ‘ordinary theology’. Deze uitdrukking verwijst naar het theologiseren van christenen die weinig of geen theologische opleiding hebben genoten. Astley stelt dat we deze vorm van theologie onderwaarderen in de kerk, terwijl juist ook daar het verstaan van het evangelie klinkt.

Onze kerk is er één waar we de theologie grotendeels overlaten aan professionals. En waar de stem van gestudeerde mensen vaak zwaarder weegt dan die van ‘gewone gelovigen’. Hetzelfde geldt in de Wereldraad, waar leken steeds minder vertegenwoordigd zijn op centrale plekken.

Theologie, het denken over God, zou niet beperkt moeten zijn tot de academische context. Net zomin als er in de kerk een hiërarchie zou moeten zijn in wie zinnige dingen kan zeggen over ons christelijk geloof. Immers: in de directe ervaring van mensen, in de wijsheid van het gewone leven en in ervaringen van geloof, onderdrukking, boosheid en liefde ontstaat een centrale vorm van theologie.

Laten we weer een kerk van gelovigen worden en niet allereerst van geleerde professionals. Dan zou er weleens een vernieuwende Geest op kunnen steken!