Hoe zichtbaar wil ik zijn?

De dienst op de eerste zondag in het nieuwe jaar wordt traditiegetrouw voorbereid door enkele gemeenteleden. In 2016 deed Ingeborg ten Hoopen de overdenking.

Hoe zichtbaar wil ik zijn? Deze vraag laat zich op meerdere manieren lezen. Bijvoorbeeld als: Hoe zichtbaar wil ik zijn voor mijn medemens? Maar ook als: Hoe zichtbaar plaats ik mij in het Aangezicht van de Eeuwige?
Laten we een eenvoudig beginnen. Je zou kunnen zeggen dat de mens in de 21 ste eeuw geen grens aan stelt aan zijn of haar zichtbaarheid. Men twittert iedere gedachte, elke zojuist geformuleerde mening of vage veronderstelling het wereldwijde web op, doet mee aan televisie-programma’s die alle schaamte ver voorbij lijken te zijn. Op Facebook vind ik meer informatie over mij bekende mensen dan mij lief is. Met onze smartphone fotograferen we ons dagelijks bestaan uitputtend zonder ons erg druk te maken over onze privacy. We gaan de straat op met spandoek en ferme leuzen en geven onze mening over wat of wie dan ook vaak ongevraagd. Je zou dus kunnen concluderen dat we geen enkel probleem met onze zichtbaarheid hebben.

Het grote G woord

En toch denk ik dat het tegendeel waar is. Daar waar het gaat over wie wij ten diepste zijn, over onze innerlijke drijfveren hullen wij ons vaak in zwijgzaamheid. Wij zijn zeer terughoudend en voorzichtig als het gaat om geloofszaken, over onze spiritualiteit of over het fundament waarop wij staan als het om zingeving gaat. In een willekeurig gezelschap zullen we veelal niet nadrukkelijk laten merken dat we regelmatige kerkgangers zijn. Immers, we willen niet gezien worden als goedgelovige mensen die te dom zijn om te begrijpen dat God, die al door Nietsche dood verklaard werd en door astronauten niet werd aangetroffen in de ons omringende ruimte, in onze ziel nog springlevend is. En zelfs als we het grote G woord niet gebruiken zijn we zeer terughoudend in het afleggen van een getuigenis van onze mystieke ervaringen. Over ons verlangen naar een blijk van een Aanwezigheid die getuige is van ons bestaan spreken wij niet graag buiten onze eigen vertrouwde kring. Sterker nog, in onze vriendenkring willen wij liever niet verdacht worden van zieltjeswinnerij als we opgetogen vertellen van een bijzondere bijeenkomst in onze kerk. Per slot van rekening zijn wij niet van die zichtbare en evangeliserende stroming die met
een visje op de auto rondrijdt.

In dialoog met nieuwe vrienden

Sinds de opkomst van de hoofddoek in ons straatbeeld en hier en daar een enkele burka is het helemaal bon ton geworden om zo seculier mogelijk te willen zijn. Het was dan ook vreselijk schrikken toen bedacht was dat wij als onbekende Remonstranten aan de weg gingen timmeren en op billboards van ons geloof gingen getuigen. Onze vrienden die wel weten dat wij tot een of ander vaag kerkelijk iets behoren, waarbij wij nogal eens moeten uitleggen hoe dat nou zit met Reformatorisch of Remonstrants zijn, begonnen ons te bevragen over die publieke statements.

Ja en daar sta je dan. Net een hapje van een iets te hete oliebol genomen en dan komt die vraag: zeg, die borden op de stations van jullie, wat vind jij daar eigenlijk van? En, helpt het? Hebben jullie er zieltjes mee kunnen winnen?
Ja, dat hebben we. Vooral hier in Lochem, zo blijkt uit de landelijke cijfers. Mensen binnen halen bleek mogelijk. Maar veel belangrijker, onze gasten bleven terugkomen. En na verloop van tijd wilden ze zelfs onze vriend of vriendin worden. Dat kwam niet door die hippe campagne, dat kwam omdat wij, zoals wij hier zitten, ieder op zijn of haar eigen wijze, het lef hadden met onze gasten de dialoog aan te gaan. We
durfden nieuwe wegen in te slaan. Voorgegaan door onze eerwaarde deden we dingen die we niet eerder deden, kregen we steeds meer lef om te laten zien wie wij zijn. Om onze gasten voor te leven hoe je dat doet, dat zoeken naar verbinding. Want dat is wat we hier doen, elkaar en onszelf bevragen over onze zoektocht, over de reis naar verbinding met de Ene, de Eeuwige, het Licht, het Mysterie.
Soms met grote, dappere gebaren, vaak op de tast door een schemergebied, ongrijpbaar en soms onbegrepen. Struikelend over ons verlangen is er ineens een iets dat wij voorheen alleen maar uit de oude woorden kenden, maar dat zich nu in onze ziel laat schrijven en gevoed door dit bijna niets ons leven lichter maakt.

En net als wij menen dat het onlosmakelijk met ons verbonden is , waait het in de eerste beste storm weer uit ons hart. Want ja, zo gaat dat; de zoektocht naar verbinding verloopt met vallen en opstaan. Het is een ontroerende reis die begon bij onze geboorte en voortduurt tot onze laatste ademtocht.
Soms voelen wij ons verbonden, aangeraakt of gedragen, dan weer losgelaten en verweest.

Geloof begint bij jou

Hoe zichtbaar wil ik zijn ten overstaan van de Eeuwige?
Zou het zo kunnen zijn dat onze zoektocht naar verbinding een stuk eenvoudiger verloopt als wij in het volle Licht gaan staan en durven zeggen:
“Hier ben ik en ik wil gevonden worden”

U vond voordat ik zocht. Uw antwoord is mijn vragen.

(c) 2016, Ingeborg ten Hoopen

PS Luisteren in plaats van lezen? Klik hier voor de audio-versie: