Geloven op dunne bandjes

Ik kan uren nadenken over God. Mijn God is briljant creatief, mijn God is liefde en vooral onvoorspelbaar. Dat laat mij soms verwonderd stilstaan bij de zin van het leven. Maar ook bij de schijnbare onzin van datzelfde leven. Het is net als wielrennen, waar ik ook uren aan spendeer; de ene keer knallen mijn kuiten uiteen van de energie, maar twee dagen later had ik beter voor de tv de Ronde van Vlaanderen kunnen kijken in plaats van op de fiets te stappen. Mijn God en wielrennen, elke keer verrassend anders.

Het mooie aan wielrennen is dat ik én gezond bezig ben én ik alle tijd heb om over mijn geloof en het leven na te denken. De ene keer denk ik aan de kleur van het asfalt of aan die verdraaide steek in mijn zij. Een andere keer denk ik aan vluchtelingen in een rubberen bootje en andere grote dingen of zoals gezegd, ik denk na over God. Mijn geloof speelt zich veelal af op twee dunne bandjes. Mijn geloof suist met zo’n dertig kilometer per uur door de bossen en over de heuvels van de Veluwe. Mijn geloof speelt zich af onder mijn helm, als ik denk aan God. Mijn geloof bonkt met zo’n honderdzeventig slagen per minuut in mijn hart, als ik mij intens dankbaar voel voor dat moment op de fiets in de prachtige natuur. Mijn geloof sijpelt soms langzaam uit mijn lichaam als ik mijzelf weer eens heb overschat bij een sprintje bergop. Gelukkig krijg ik altijd genoeg geloof om thuis te komen, al zijn er soms heel wat schietgebedjes (en bananen) voor nodig. Voor mij zijn wielrennen en geloof volledig aan elkaar verbonden.

Je naasten liefhebben als jezelf

Naast dat wielrennen voor mijzelf heel gezond en opbouwend is, geldt dat ook voor mijn omgeving. Mijn vrouw is blij dat ik mijn ‘koppie weer lekker leeg heb gereden’, mijn wielermaten worden geprikkeld om ook weer een rondje te rijden en wielrennen is een prachtige manier om geld op te halen voor een goed doel. Verschillende malen mocht ik een rondje IJsselmeer fietsen van ruim driehonderd kilometer voor een stichting die mensen nazorg biedt als zij met kanker te maken krijgen. Het was een onvergetelijke ervaring! Het is voor mij de ultieme manier om zo mijn geloof te beleven en wat te betekenen voor mijn medemens. Het zet mij in beweging voor het goede doel en het zet mij stil bij dé opdracht die Jezus de mensheid mee heeft gegeven: “Je naasten liefhebben als jezelf”.

Omdat een rondje IJsselmeer vrijwel geen hoogtemeters kent, heb ik mij dit jaar opgegeven voor een sponsortocht in wat heuvelachtiger gebied. In juni hoop ik naar Rwanda af te reizen om daar vier etappes te fietsen door het land van de duizend heuvels. Totaal zo’n 450 kilometer. Ik wil hiermee zoveel mogelijk geld ophalen voor de kinderen van Rwanda. Het is een land vol littekens door een bloederige burgeroorlog, waar kinderen in extreme armoede moeten opgroeien. Ook één van de onderwerpen die vaak in mijn gedachten langskomt tijdens een rondje wielrennen. Samen met een groep bevlogen wielrenners fiets ik voor Stichting Compassion om per wielrenner minimaal tien Rwandese kinderen een toekomst te bieden middels het bedrag dat wij ophalen. Op deze manier wil ik mijn geloof beleven; op de racefiets, mijn naasten liefhebbend.

‘Geloven op dunne bandjes’ is het eerste blog in de reeks ‘Geloof begint bij jou, wat doe jij ermee?’. Voor welk ideaal leef jij? Waarin komt jouw geloof tot uiting? Heb je hier meteen associaties bij? Kruip dan in de pen en stuur ons je bijdrage. Wie weet vind je deze dan binnenkort terug op deze site. En doe jij nog niets met jouw geloof? Dan is het hoogste tijd om hier een begin mee te maken en vriend te worden van de Remonstranten. DOE HET NU!