Een Deense dominee

In de consistoriekamer van Boskoop bespreken we met gemeenteleden het boekje ‘Mijn God’ van de remonstranten. Die middag wordt er door een van de deelnemers verwezen naar een serie die via de NPO te zien is: Pastor in search of Paradise.

Eenmaal thuisgekomen zoek ik de documentaire op. Het zijn vier delen en na het eerste gezien te hebben bekijk ik in korte tijd de overige delen. En ik kan jullie de serie van harte aan raden: voor wie graag kijkt naar wat onbekend is, maar toch ook weer wel herkenbaar is, voor wie nieuwsgierig is naar het samenspel van traditie en vernieuwing, voor wie houdt van kleine ingetogen beelden.

Zoektocht

Pastor in search of Paradise is het verhaal van een jonge Deense dominee die beroep aanneemt op een klein eilandje. Ver van de grote stad waar ze gestudeerd heeft en ver van haar eigen clubcultuur en veganistische levenswijze gaat ze de grote pastorie bewonen.

Pastor in search of Paradise is het verhaal van het zoeken van deze jonge dominee naar hoe haar ambt in te vullen en hoe haar plaats in de dorpsgemeente van het eiland Sejerø te vinden. Het is een verhaal van een beginnend predikant die de grenzen van de gemeente aftast. En die aftast waar haar eigen grenzen liggen. In de documentaire zijn er prachtige beelden van de Deense natuur zijn er te zien. En prachtige portretten van de gemeenteleden en hun kijk op kerk, dominee en samenleven.

Met het verhaal van de predikant die haar weg zoekt, komt ook het verhaal van de gemeenschap zelf tot leven. We krijgen een inkijkje in hoe de gemeenschap was in het verleden en hoe het nu is. En hoe de kerkleden zo hun gedachten laten gaan over de nieuwe invloeden die de jonge dominee meebrengt. (Spoiler: minder afwerend dan de dominee zelf vermoed.) We krijgen een inkijkje hoe ‘kerk zijn’ geleefd wordt op Sejerø. Hoe de kerststerren vlak voor de kerst huis-aan-huis worden rondgebracht, hoe de dominee tevergeefs zit te wachten op mensen en hoe koor en muziek aan het repeteren zijn voor een kerkdienst.

Rennen

Het is tijdens die repetitie dat er onopvallend een grote spreuk op de wand te zien is. Zo onopvallend dat het opvalt. Nu ben ik het Deens niet machtig, maar ik herken wel enkele woorden. Jeg. Dat betekent jij. Veje, dat is weg. Jij en weg, voor een spreuk in een kerk niet hele rare woorden. Ik maak tijdens het kijken snel een foto om later de hele zin nog eens te kunnen lezen. Het vierde en laatste deel eindigt met beelden van een rennende dominee. Rennend langs de stranden van het eiland gaat ze. En ze rent en ze rent. Het beeld  bevreemdt mij. Wat een rare afsluiting van het geheel! Te meer omdat de meeste beelden uit de serie rustige beelden zijn. Van mensen zittend op de bank of pratend in de keuken.

Denkend aan collega Jan Berkvens, die veel weet van films en van wie ik geleerd heb dat elk beeld in een film ertoe doet, blijf ik met vraagtekens achter. Wat heb ik gemist dat dit eindbeeld zo raar op mij overkomt?

Ik besluit het einde maar met rust te laten. En pak de tekst van de wandspreuk: Jeg vil løbe dine buds veje. Twee woorden heb ik al, jij en weg, de rest puzzel ik er bij met googletranslate. In normaal Nederlands staat er dan: Ik zal de paden van  uw wegen bewandelen. Keurige zin, saaie zin. Spannend wordt het wanneer ik de letterlijke vertaling lees: ik wil rennen de wegen van jouw geboden. Rennen?! Het staat er echt: ik wil rennen. Ineens zie ik de beelden van de rennende dominee weer voor me. Ze rent. Ze rent langs de stranden van het eiland. Ze rent de wegen van jouw geboden.

God sensommer!