Christelijke meditatie, hoe zit dat bij mij?

Maart 1969, het is woensdagavond en pake en beppe zijn op bezoek. Om kwart over acht begint een Europacup-wedstrijd van Ajax en als elfjarige voetbalfanaat móet ik dat zien. Maar de middagborrel en –sigaar lopen uit en zo komt het dat mijn vader uiteindelijk pas om vijf over acht aan pake vraagt of hij met ons wil danken en bidden. De oude man steekt van wal, op gedragen toon en in het Nederlands (terwijl vader altijd in het Fries bidt). Uiteraard passeert de goede maaltijd de revue, maar ook dankt pake voor de ingrediënten en het feit dat de aardappelen en groenten toch maar weer tot wasdom zijn gekomen, dankzij Gods zegen.

Enfin, pake begint dan aan andere zegeningen die ons dagelijks tegemoet vallen. Beppe schraapt na vijf minuten voor de eerste keer haar keel, ten teken dat pake moet afronden. Maar hij ziet dat vooral als een aanmoediging en doet er een schepje bovenop. Hij bidt voor de zieken onder ons, de eenzamen, de weduwen en wezen, de regering, de arme mensen in donker Afrika en intussen vreet ik mij op: het voetbal gaat beginnen! Als pake klaar is en we nog even ootmoedig bij elkaar zitten wacht ik niet lang het goede moment af en sprint naar de TV: verdorie, de wedstrijd is al begonnen.

Wat kun jij goed bidden, zeg!

In die tijd had ik nog nooit van mindfulness gehoord, van geduld en acceptatie en zo. Laat staan van zoiets als christelijke meditatie. Dat had mij in 1969 ook niet geholpen, zeker weten. Het jaar van de ommekeer is 2013: rond de presentatie in mei van het nieuwe Liedboek voor de Kerken in Monnickendam kom ik een oude bekende tegen: ze zat net als ik in de jaren negentig in de commissie van beheer van de gereformeerde kerk in Monnickendam. Na een dikke twintig jaar krijg ik totaal onverwacht het compliment dat ik bij de vergaderingen zo goed kon bidden!

Ha ha, wat een mop! Dit moet op mijn CV. Als ik later dat jaar door omstandigheden mijn ziel aan het zoeken ben, geef ik me op voor een cursus mindfulness: gedurende acht ochtenden oefenen met ademhaling, dingen laten gebeuren, het hier en nu, aanvaarden, mild zijn en ga zo maar door. Best prettig om te doen, al valt het mij niet mee om dagelijks thuis de oefeningen te doen. Het briefje op de deur met aandachtspunten hangt er nog steeds, zodat mijn zoon me af en toe aan tekortkomingen kan herinneren. Niet echt mild, maar goed.

Christelijke meditatie bestaat

En dan nu: christelijke meditatie. Ik las met aandacht en plezier het blog dat Florus Kruyne van de Geertekerk over meditatie schreef en ik realiseer me dat de diensten waarin hij voorgaat zo meditatief en mindful zijn dat er rust, ruimte en vertrouwen in ontstaat. Het daalt als het ware neer, als je jezelf er in onderdompelt – en moeilijk is dat niet – dan verdwijnen zorgen en muizenissen, al is het maar voor een uurtje. En zeker als de zon nieuwsgierig een kijkje in de Geertekerk neemt, komt er iets van het eeuwige of misschien de eeuwige bij mij binnen. Bidden wordt dan mediteren, de adrenaline zakt weg, je adem blaast de ratio in een hoekje. Ik ben wie ik ben.