Neem jij dan wel een transgender aan?

Het is moeilijk om te veranderen. Hoeveel mensen proberen niet af te vallen of hun eetpatroon te wijzigen? Hoe langer je vast zit in een patroon, hoe lastiger het is. Een fervente roker zei laatst tegen me: stoppen met roken, dat is helemaal niet moeilijk, dat heb ik al honderden keren gedaan. Nog moeilijker is het om een groep te veranderen. Dan moet je ook anderen overtuigen. En regels aanpassen die we onszelf hebben opgelegd, maar waarvan soms niemand precies de oorsprong nog weet of kan uitleggen waar het echt goed voor is.

Misschien sluiten we ons aan bij mensen die er ook zo over denken omdat veranderen zo moeilijk is. Dan voelen we ons fijn en geborgen en lijkt het alsof we onszelf niet meer hoeven te verklaren. En zo vormen we groepen die uitgroeien tot organisaties, tot samenlevingen en culturen met geschreven en ongeschreven regels. Maar regels kunnen gaan knellen. Interpretaties kunnen verschillen. De geborgenheid bij de regels kan zo gemakkelijk weer verdwijnen.

Opblazen

Ik was zeer geschokt toen Paus Franciscus transgenders vergeleek met kernwapens. Het kostte mij even om het van zijn kant te kunnen zien. Niet dat ik hem gelijk gaf. Maar ik snapte opeens zijn angst dat ik, om wie ik was, en al de mensen die zijn zoals ik, het zorgvuldig door kerk gebouwde eeuwenoude staketsel van regels waardoor hij zich gedragen voelt, aan het opblazen was.

Niet door geweld, maar doordat ik, als transgender, de legitimiteit van orthodox-katholieke regels en uitgangspunten bevraag. Want een transgender past niet bij mannelijke godsbeelden, het sluit niet aan bij exclusief mannelijk leiderschap en een transgender vreet aan beelden van de schepping die altijd af en goed is. De tactiek van isoleren, klein maken, wieden waar het de kop opsteekt, demoniseren en verketteren ligt voor de hand. En het werkt al eeuwen zo. En niet alleen in de kerk.

Transgender Rhianna

En dat wieden waar het de kop opsteekt, is nu wat er gebeurt in Dronten. Niet alleen transgender Rhianna Gralike, maar de hele parochie is daar het slachtoffer van. Natuurlijk is er als persoon niets mis met Rhianna, maar voor bisschop Eijk is het niet te tolereren dat zij een functie heeft. Juist haar aanwezigheid als functionaris laat zien dat de regels het niet bij het rechte eind hebben. En dàt is bedreigend.

Het zal geen verrassing zijn dat ik de opstelling van bisschop Eijk onacceptabel vind. Het is niet in lijn met wat Jezus ons leert dat je je naaste lief moet hebben en je als mens geen oordeel moet aanmeten over andere mensen. Ik ben elke keer weer geschokt als kerkgenootschappen of kerkleiders niet de keuze maken voor de liefde, maar de voorkeur aan de regels geven die hen status en macht verlenen.

Waar was jij?

Tegelijkertijd heb ik moeite met al die mensen die nu ineens de kardinaal en de Rooms-Katholieke Kerk kritisch vierendelen. Waar waren zij toen hun werkgever, hun eigen kerk, het bestuur van hun sportvereniging, de school waar hun kinderen op zitten of de gemeente waarin ze wonen een transgender wilden benoemen? Het percentage aangestelde transgenders – zeker in managementfuncties – is zo laag dat er wel sprake moet zijn van uitsluiting. Als je bedenkt dat vier tot vijf procent van alle mensen transgender is, moeten ze ook op die posities zitten.

Die afwezigheid en het niét waarnemen en niét reageren is de boter op hun hoofd en het loopt met zulke dikke stralen naar beneden dat het zicht verblindt. Ze zien niet meer dat ze zelf ook verantwoordelijk zijn voor het in dienst hebben en nemen van transgender mannen en vrouwen. Het is gemakkelijk wijzen naar een ander die het niet goed doet terwijl je zelf niet in actie komt.

Hoe je tot actie komt? Hou elkaar vast in de liefde die Jezus ons leert. Zelfs de Paus ontkomt daar niet aan. De liefde alleen overwint.  Rhianna hou je sterk!