Geloof is pelgrimstocht van het hart #Olavspad 1

Ik mag op studieverlof! Ik verheug me enorm. Een uitgelezen kans om je pastorale batterijen diepgaand op te laden, en daarna je gemeente en je kerkgenootschap blij maken met wat je hebt opgedaan. Althans zo werkt het voor mij. Tijdens het vorige verlof bestudeerde ik de Joodse godsdienstfilosoof A.J. Heschel. Van hem de woorden:

‘Faith is not the clinging to a shrine, but an endless pilgrimage of the heart’
 ‘Geloven is niet: het vastklampen aan een altaar, maar een eindeloze pelgrimstocht van het hart’                                            

Dit citaat is me bijgebleven. En nu ga ik daadwerkelijk op pad.

Olavsroute

De pelgrimsroute die ik ga lopen is niet die naar Santiago de Compostella, al is dat lang een soort verlangen geweest. Het is me te druk, te populair en te heet.

In 2011 ontdekte ik –wachtend op het veer naar Travemünde (Duitsland) – in de haven van Trelleborg (Zweden) een informatiebord over de zgn. ‘Olavsleden’ – het ‘Olavspad’. Ik was op de terugweg van de Jamboree 2011, waar mijn dochter een van de duizenden deelnemers was. Ik maakte een foto van het bord en het mooie logo dat de markering van de route aangeeft. En ik nam me voor om er werk van te maken. In Nederland kreeg het Olavspad enige bekendheid door Ria van Warmerdam en het Noorwegen-gerichte reisbureau Fru Amundsen.

650 kilometer hiken

Het Olavspad is een relatief onbekende pelgrimsroute Hij gaat vanuit het Middeleeuwse gedeelte van Oslo naar de Nidaroskathedraal in Trondheim. Het Olavspad is goed voor zo’n 650 km hiken. De route is goed bewegwijzerd en er werken grote groepen vrijwilligers aan het onderhoud van die bewegwijzering en zij geven ook gastvrijheid onderweg bij hun kerken en informatiecentra. Het unieke is dat er in Noorwegen een aantal pelgrimspastores vrijgesteld zijn voor het pastoraat aan pelgrims.

Roger Jensen is een van hen. Hij werkt in het Pelgrimscentrum van de Oude Akerskerk in Oslo. Hij schreef een mooie dissertatie over pelgrimage in Noorwegen.

Bewegen en spiritualiteit komen samen

De pelgrimsroute is al bekend vanuit de Middeleeuwen, maar weggevaagd uit het landschap en uit het bewustzijn van de mensen door de reformatie. Een kleine 20 jaar geleden vonden de Noorse staat en de Lutherse kerk elkaar in het weer doen opleven van de pelgrimstraditie: de staat was op zoek naar stimuli voor mensen om meer te gaan bewegen en de kerk was op zoek naar vernieuwende vormen om spiritualiteit te beleven en te verrijken.

Ik heb al wat ervaring met het lopen op dit pad – ik liep er in 2019 150 kilometer van (met een groep en bagagevervoer). Het versterkte het verlangen om de hele tocht te lopen. En dat gaat nu gebeuren. Samen met mijn vrouw. We verheugen ons er bijzonder op en de voorbereidingen zijn in volle gang. Binnenkort worden wij als pelgrims uitgezonden uit de Remonstrantse kerk in Lochem.